Een klein Krimgevoel

0

Hallo Lia,

Ik was nog vergeten te zeggen hoe verstandig ik het van je vond dat je in je vakantie “Maurits achterna” ging (je bijdrage aan Nederblog op 31 augustus). Wij zijn opgeleid als onderzoekers en docenten, terwijl je zeker als hoogleraar aan een Nederlandse universiteit minstens zo vaak ‘manager’ bent. Je zou natuurlijk een ‘managementboek’ kunnen aanschaffen. Uit niet aflatende reclames maak ik op dat er daar heel wat van zijn. Maar veel animo om die boeken te bestellen, laat staan te lezen, heb ik eerlijk gezegd niet. Nee, het lijkt me niet alleen interessanter en spannender, maar ook veel beter om “Maurits achterna” te gaan. Doorgaans vallen er geen doden en gewonden bij ons soort werk, maar toch kunnen wij als manager heel wat leren van de krijgskunst.

Ja, van Troje tot de recente bezetting van de Krim: de lessen liggen voor het oprapen. Zoals: hoe de verrassing doorslaggevend is, hoe je effectief kunt zijn als de chaos compleet is, hoe iemand voor een fait accompli te stellen, hoe je een patstelling kunt creëren, hoe je één en ander begeleidt met de juiste frases (afhankelijk van het gekozen perspectief ook wel propaganda genoemd), hoe je snel de benen kunt nemen, hoe men een hand neemt nadat een vinger is gegeven, etc.

Zo had ik deze dagen eerlijk gezegd een klein Krimgevoel. Het vorige bestuur van Neerlandistiek had ermee ingestemd dat de balie waar de studenten terecht kunnen, zou moeten fuseren. Dat heeft verschillende voordelen. Om een eenvoudig voorbeeld te noemen: een centrale balie kan ruimere openingstijden hebben. Er was met alle betrokkenen over gesproken wat wel en wat vooral niet centraal moest. Iedereen was ervan overtuigd dat de betrokken medewerkers naast hun baliedienst zoveel mogelijk op de afdelingen zouden moeten blijven werken om ervoor te zorgen dat de communicatie met de docenten zo goed mogelijk intact kon blijven.

Maar toen kwam deze zomer de nieuwe bestuursstructuur en de verwarring wie nu eigenlijk waarover gaat is compleet. Zo vertelde een van de secretaresses mij twee weken geleden in het voorbijgaan dat haar kantoor verhuisd werd. Zelf voelde ze er helemaal niet voor, maar “het was nu eenmaal zo besloten.” Huh? Had ik even zitten slapen? Hadden mijn voorgangers iets verzwegen? Neen, het bleek dat niemand bij Neerlandistiek hier iets van gehoord had. Dan maar een berichtje gestuurd naar de hoogste facultaire baas van al het ondersteunende personeel. Het keurige antwoord dat ik kreeg verdient een aparte taalkundige analyse waarop ik misschien nog terugkom. Interessanter was dat ik vlak daarvóór een uitnodiging kreeg voor de feestelijke opening van de nieuwe centrale studentenadministratie, die per 1 oktober van start gaat.

Zo pak je dat dus aan, Lia. Wacht eens even… Waar heeft Maurits eigenlijk school gegaan?

Met een hartelijke groet,

Fred